3 september: naar huis

Vandaag is het de laatste dag van onze rondreis. We fietsen van Dordrecht naar huis. Nou ja, we doen het niet helemaal fietsend, van Dordrecht naar de Erasmusbrug in Rotterdam nemen we de waterbus. Maar voor het zover is, bekijken we na het ontbijt bij Villa Augustus - het ontbijt is beter dan het avondeten - nog even hun mooie tuin.

Dan pakken we de boel in en fietsen we naar de plek waar vandaan de pont - officieel heet het een waterbus - naar Rotterdam vertrekt. Deze keer heeft Marianne geen enkel risico genomen en heeft ze zelf uitgezocht hoe laat de boot vertrekt. Als we aankomen staan er al wat mensen te wachten en even later komt de waterbus uit Rotterdam aan en kunnen we 'boarden' om het even professioneel te zeggen.

Je hoeft geen kaartje te kopen maar je kan gewoon met je OV-chipkaart inchecken. We zetten onze fietsen in een rek en gaan dan op zoek naar het apparaat om in te checken. Als we het ding echter niet kunnen vinden en vragen waar die is, krijgen we te horen dat hij op de kade staat. Wat? (Van de site van de maatschappij -  'BELANGRIJKE MEDEDELING! LET OP! INCHECKEN EN UITCHECKEN VINDT PLAATS OP DE HALTE'.; Dat heeft Marianne ondanks al die hoofdletters dus niet gezien.) We hollen de loopplank weer af. "Niet wegvaren!" roep ik, bang dat ik ben dat de boot weg vaart met onze fietsen aan boord en wij nog op de kade, maar we zijn na het inchecken op tijd terug en varen dan naar Rotterdam.

Dordrecht met een soortelijke waterbus als diegene waar wij op zitten.

varen op de woelige baren

De boot maakt onderweg een aantal stops. Zie het kaartje hieronder. Wij zitten op de blauwe route die loopt van de halte Dordrecht Merwedekade naar de Erasmusbrug in Rotterdam en vice versa.

Ik weet niet wat er vandaag aan de hand is, maar het is gigantisch druk. Bij elke tussenstop stappen heel veel mensen in. We hebben nog geluk dat we bij het beginpunt aan boord zijn gegaan, want mensen met een fiets bij de haltes De Schans en Stormpolder kunnen niet mee. Er is geen plaats meer voor fietsen. Zij moeten wachten op de volgende boot - ze varen om het halve uur - in de hoop dat daar wel plek is.

Het achterdek staat vol met fietsen en mensen

Na een tocht van in totaal een uurtje (varen plus tussenstops) komen we bij de Erasmusbrug aan en zien we wat de reden van al deze drukte is. Het zijn vandaag en morgen de Wereldhavendagen in Rotterdam.

De Hefbrug in Rotterdam met op de achtergrond de Erasmusbrug

We laten de Havendagen voor wat ze zijn en worstelen ons op de kade door de mensenmenigte heen.

De waterbus vaart weer terug naar Dordrecht.

Beide dochters wonen in Rotterdam, dus een gezamenlijk kopje koffie was wel een leuk idee geweest, maar de ene dochter is net voor een vakantie van drie weken naar Zuid-Amerika gevlogen en de andere zit voor een lang weekend in Duitsland. En wij maar fietsen in Nederland. We sturen ze via de WhatsApp een foto hoe wij in Rotterdam op een terrasje in het park vlakbij de Euromast zitten. 

Dat de jongste dochter direct het terras herkent: "Is dat Parquit?" - ja-  geeft te denken over de frequentie waarmee zij terrasjes e.d. bezoekt.

Dan is het op weg naar huis. We fietsen langs de Delfshavensche Schie naar Overschie. (Met het woord 'Delfshavensche' heeft de spellingscorrector moeite. De combinatie van 'sh' en 'sch' in één woord is wat te veel van het goede.) In Overschie steken we de brug over en fietsen we langs de westelijke kant van de Delftse Schie van Overschie naar Delft. 

De brug bij Overschie

(Volgens het bekende kinderliedje 'Aan de oever van de Rotte' uit het begin van de vorige eeuw: -"Aan den oever van de Rotte / Tussen Delft en Overschie / Zat een kikker luid te wenen /Met een zuig'ling op haar knie / Kijk eens jongen sprak de moeder / Zie je gindse ooievaar / 't Is de moordenaar van je vader / Hij at hem op met huid en haar / Wel verdorie, sprak de kleine, heeft die schooier dat gedaan? / Als ik later groot en sterk ben, / Zal 'k 'm op zijn falie slaan." spoiler alert: ook de kleine kikker wordt even later opgegeten - zou je ook langs de Rotte van Overschie naar Delft kunnen fietsen maar dat klopt niet. Dat is een dichterlijke vrijheid. De Rotte loopt veel oostelijker: van Moerkapelle naar het centrum van Rotterdam en komt niet in de buurt van Overschie, laat staan Delft. Wel is het mooi fietsen langs de Rotte, we hebben het wel eens gedaan, maar voor nu is het te ver om en ook nog eens veel te warm.)

De kerk van Overschie gezien vanaf de overkant van de 'Delftse Schie' (en dus niet  vanaf  'De Rotte')

Onderweg naar Delft stoppen we nog een keer om onze laatste bolletjes op te eten. We zien maar één bankje, maar daar zit al een ouder stel op. Wat doen die op ons bankje? Dan maar verderop zittend op het gras. Als de bolletjes op zijn, is het nog maar een klein stukje fietsen naar Delft. Wel moeten we er even omrijden  - het zal eens een keer niet zo zijn. 

Omleiding in Delft

Vanaf Delft is het niet zo ver meer naar huis. Via Rijswijk en Voorburg rijden we naar huis en tegen een uur of vier rijden we onze straat in. Vandaag hebben we zo'n 53 km gereden, maar Marianne die de kilometers op de waterbus niet mee telt - waarom niet, de fiets beweegt toch? - komt niet verder dan 32 kilometer.

Al met al hebben we in totaal tijdens onze fietstocht door Nederland volgens mijn Strava-app 879 km gefietst. (Marianne verdeelt dit in 835 km fietsen en 44 km varen.) In 90% van de gevallen hadden we de wind mee en slechts tien minuten lang heeft het tijdens deze veertien dagen geregend. Voor de rest was het droog en ook nog eens mooi weer. Het kost wat maar dan heb je ook wat. Maar eens kijken of we volgend jaar zulke weersomstandigheden ook kunnen regelen en dan weer ergens fietsen?

2 september: naar Dordrecht

De eigenaar van het hotel heeft niet alleen meerdere panden in Gorinchem met hotelkamers maar ook eentje waar een restaurant in zit - het zit pal naast ons - waar je kan ontbijten: 22,50 p.p.(dat p.p. staat voor per persoon; niet voor per paar). 22,50 voor ontbijt? "Ja doei!" zoals ze dat hier in Brabant zeggen. Herstel, "Ja, dag!" zoals ze dat hier in Zuid-Holland zeggen. (Gorinchem blijkt bij nader inzien in de provincie Zuid-Holland en niet in Noord-Brabant te liggen.) We zetten een kop koffie op onze kamer, eten wat bolletjes die we nog over hadden en gaan dan op pad. 

Ontbijt op de kamer voor nog geen 2,50 p.p. (per paar)

Vandaag willen we naar Dordrecht. Dat is niet zo ver, zo'n 30 km. We hebben bedacht om het eerste stuk per boot te doen. Er vaart een veerpont van Gorinchem naar Werkendam. Op internet heb ik uitgezocht dat hij om kwart voor tien afvaart. Om tien over half tien staan we dan ook keurig op tijd bij de haven om vervolgens te constateren dat de boot al tien minuten weg is. Hij voer al om half tien af. Dat we de boot hebben gemist, is overduidelijk Marianne haar schuld. Had ze mij maar niet moeten laten opzoeken hoe laat hij vertrok.

Omdat de pont maar één keer per uur vaart, gaan we nu maar op de fiets over de dijk richting Werkendam. We hebben de wind mee en gaan dan ook als een speer. Alleen op de brug bij Gorinchem is het even aanpoten om boven te komen. Ook hebben we daar wat last van scholieren die daar drie dik naast elkaar fietsen. Marianne is niet te beroerd ze even educatief toe te spreken. Waarom ze overigens zo laat op weg naar school zijn, ik heb geen idee. Het eerste uur vrij soms of hebben ze zich allemaal verslapen? (Oké, dat zijn dus wel ideeën.)

Binnen no-time komen we in Werkendam aan. We fietsen het dorpje in om bij een AH een pakje melk en wat extra broodjes en appels te kopen. 

Wèrrekendam, dat klinkt wel heel Rotterdams

Als we weer terug zijn op de dijk, zien we het door ons gemiste pontje aan komen varen. Wij waren mooi eerder: man beat machine! Oké, dat was vooral dankzij de wind.

Het pontje uit Gorinchem legt aan in Werkendam. 

We vervolgen onze weg en fietsen verder via een mooi benedendijks weggetje. We laten de vlakbij gelegen Biesbosch daarmee letterlijk en figuurlijk links liggen. Zie hier onze route van Gorinchem naar Dordrecht.

Omdat we op dit Strava-kaartje van rechts naar links fietsen, ligt de Biesbosch voor ons op de fiets bekeken links. Voor u als lezer van dit blog ligt de Biesbosch echter niet links maar aan de onderkant. Snapt u het nog? (If you can't convince them confuse them.)

Een paar jaar geleden hebben we wel een keer door de Biesbosch gefietst, maar het is niet echt een nationaal park waar je door heen moet fietsen. Veel beter is het om het varend te bekijken. Dat kan bijvoorbeeld met een boot die vertrekt bij het Biesbosch MuseumEiland - is leuk; hebben wij toen ook gedaan.

Maar terug naar onze fietstocht naar Dordrecht. We fietsen over het fietspad naar het pontje over de Nieuwe Merwede zoals de Waal hier heet. 

De koeien proberen zich in het riet te verstoppen, maar echt goed in verstoppertje spelen zijn ze niet.

Je hebt er ook wandelpaadjes

De pont over de Nieuwe Merwede komt er aan.

Als we aan de overkant zijn nemen we niet de kortste route naar het centrum van Dordrecht, maar kiezen we voor de toeristische route, hoewel, helemaal toeristisch is het niet, het laatste deel gaat langs een industrieterrein.

Dit is niet het industrieterrein van Dordrecht. 

In Dordrecht fietsen we naar het Dordrechts Museum. Het is lunchtijd als we er aankomen. Ze hebben bij het museum een prachtig buitenterras met enkele grote mooie oude bomen, waar het als het droog is (dat is het) en warm is (en dat is het ook) heerlijk lunchen is.

Lastig broodje om te eten

We lopen vervolgens een rondje door het museum. Deels lang de vaste collectie, deels langs een paar tijdelijke tentoonstellingen. Zie hier uw kunstkenner aan het werk.

Oké, dat ben ik niet. Het is iemand die in 1878 is geschilderd door Pieter Oyens.

Het museum heeft momenteel onder andere een tentoonstelling met werk van schilders die de Biesbosch hebben vastgelegd en daar zitten aardige werken tussen zoals deze drie.

Het bovenste werk is van Paul Peet, geboren in 1940, en stamt uit 2009. Hoe vaag ook, je herkent er de Biesbosch in. Het middelste werk uit 1966 is van ene Otto Dicke (1918 -1984). Het stelt de 'Kop op 't Land' voor. Dat is de plaats waar onze veerboot over de Nieuwe Merwede van vanmorgen aanlegde.  Het onderste werk, Knotten in de Sneeuw, is van een zekere Louis de Wit (1903 - 1971). Hij maakte dit in 1931. Persoonlijk vind ik dit de mooiste van deze tentoonstelling. 

Zo te zien heeft het museum een project 'Takepart' waarbij scholieren commentaar mogen geven op kunstwerken, want her en der hangen afbeeldingen van schilderijen met commentaar er naast. Om deze van ene Bente moest ik erg lachen. 

Na het bezoek aan het museum lopen we naar het Hof van Nederland in het centrum van Dordrecht. In dit voormalige klooster - tegenwoordig is het een cultureel centrum en museum - vond in 1572 in de Statenzaal, de Eerste Vrije Statenvergadering plaats. Twaalf steden onder leiding van Dordrecht, ook de watergeuzen en afgevaardigden van Willem van Oranje waren aanwezig, zwoeren de Spaanse koning Filips II af en erkenden Willem van Oranje als hun stadhouder. Het is dus een historisch gebouw in de Nederlandse geschiedenis.

Als ik bij de balie mijn museumjaarkaart willen laten scannen, accepteert de scanner mijn kaart niet. "Zeker verlopen" zegt de humeurige dame van de balie en kijkt me hoofdschuddend aan. "Nou, ik denk het niet. In de rest van Nederland en ook zonet bij het Dordrechts Museum deed hij het nog wel. Moet aan uw scanner liggen." antwoord ik een beetje pissig. "Oh, zijn jullie daar net geweest, dan is dat de oorzaak" zegt ze zuchtend. Vermoedelijk kan je niet binnen een bepaalde tijd twee keer met dezelfde pas bij een museum 'inchecken'. Het Hof van Nederland hoort blijkbaar bij het Dordrechts Museum. Ze moet dit toch eerder meegemaakt hebben? We zullen niet de eersten zijn die eerst het Dordrechts Museum bezoeken en daarna het Hof van Nederland.

Enfin, we mogen door. In het museum zijn diverse activiteiten rondom het thema vrijheid, maar daar komen we niet voor. We komen voor de film die ze gemaakt hebben over de Eerste Statenvergadering. Ik heb daar positieve verhalen over gelezen en de film is inderdaad alleraardigst. Hij begint alsof er een statenvergadering in de huidige tijd wordt gehouden en schakelt daarna over naar het verleden. De film kan ik aan bevelen, wat ik bij deze dan ook doe.

Filmzaaltje plus de tafel van het overleg van de Eerste Statenvergadering die na afloop van de film te voorschijn komt.

Na dit bezoek fietsen we naar Villa Augustus in Dordrecht. Villa Augustus is een hotel en restaurant aan het Wantij te Dordrecht. Oorspronkelijk was het een watertoren met bijgebouwen. Dezelfde mensen die in Rotterdam Hotel New York hebben opgeknapt, hebben ook Villa Augustus opgeknapt. De watertoren is omgebouwd tot een hotel met 20 kamers. Daarnaast zijn er 17 tuinkamers in diverse gebouwen gelegen in de grote tuin en nog eens 8 drijvende kamers in een kantoorschip uit 1903 dat hier afgemeerd ligt. Het kantoorschip heeft ruim een eeuw lang dienst gedaan voor scheepvaartbedrijven in de Rotterdamse haven. Ook hebben ze er een tuin gemaakt van ruim 1,5 hectare met onder andere een moestuin en een boomgaard  

Wij hebben een kamer geboekt in het kantoorschip. Onze kamer zit op de bovenverdieping.

Onze drijvende hotelkamer

Het is een ruime kamer met een apart toilet, een badkamer met douche. Ook heeft de kamer een balkon.

's Avonds eten we in het restaurant van Villa Augustus. De groenten en het fruit dat er geserveerd wordt komt uit hun eigen moestuin. 

Echt veel groenten treffen we niet op ons bord aan. We hebben wel eens meer (en beter) gegeten. De avond brengen we door op onze bootkamer. Af en toe voelen we als er een boot langs vaart een beetje deining en beweegt onze kamer. 

Uitzicht vanaf het balkon van onze kamer

Oh ja, vergeten te vermelden, onderweg naar Dordrecht begon mijn achterwiel weer af en toe te piepen. Hoe kan dat nou? Ik had het toch gemaakt? Ik zal het als we straks thuis zijn eens even diepgaand analyseren. En dan mijn fiets maar naar de fietsenmaker brengen.

Naar de volgende dag: 3 september naar huis.

 

1 september: naar Gorinchem

Als we 's morgens opstaan en de gordijnen open doen, staren de nonnen ons aan. Maar dat blijkt een afbeelding op de vitrage te zijn.

We ontbijten in het hotel. We zijn de eerste gasten in de ontbijtzaal. Eén van de kansarme jongeren die hier werken doet aandoenlijk zijn best om het bestek op de tafels zo netjes mogelijk te leggen. Na het ontbijt checken we uit. Als ik even later het hotel weer binnen loop om het pasje terug te geven (dat we nodig hadden om de fietsen uit het schuurtje te halen) struikel ik over de drempel. Ik vlieg languit voorover het halletje in en kan me nog net vast grijpen aan de balie om te voorkomen dat ik val. De dames achter de balie kijken verschrikt op. Met de woorden "Geen paniek dames. Zo kom ik altijd hotels binnen" stel ik ze gerust.

We fietsen vandaag via de Loonse en Drunense Duinen naar Gorinchem, uit te spreken als Gorkum volgens Marianne. We hebben online een knooppuntenroute naar Vught uitgezocht, maar als we Den Bosch uitrijden, missen we blijkbaar een knooppuntenbordje (naar knooppuntnummer 26 voor de liefhebbers van details) en rijden verkeerd. Het bordje zal wel weer op een rare plek gestaan hebben, links van de weg of zo. Het levert in ieder geval op mijn Strava-app een rare kronkel (en ook de nodige extra kilometers) op om Den Bosch uit te komen.

Een rare lus bij Den Bosch

Als we even later weer op de goede weg zitten en richting Vught fietsen, horen we opeens luidkeels iemand "Eén twee, drie, roei!", "Eén twee, drie, roei!", "Eén twee, drie, roei!" roepen. Het zijn militairen die op het Drongelens kanaal aan het oefenen zijn. Zo te zien kunnen ze nog wel wat oefening gebruiken.

Het gaat niet helemaal gelijk.

Ze zullen vermoedelijk afkomstig zijn uit de Van Brederodekazerne in Vught waar het Opleidings- en Trainingscentrum van de Genie zit. (Ze zijn denk ik gezien hun wijze van roeien nog in opleiding.) Even later rijden we langs het terrein van het opleidingscentrum. Vlak daarvoor zien we bordjes die wijzen naar het 'Nationaal Monument Kamp Vught' en het 'Monument Fusilladeplaats Vught', terwijl we ook bordjes zien die wijzen naar de extra beveiligde penitentiaire inrichting Vught. Het voelt een een beetje vreemd aan dat de EBI Vught zo dicht bij de monumenten van Kamp Vught staat.

We fietsen langs de IJzeren Man (niet gezien; was zeker een rondje lopen; later zag ik pas online dat het een meertje is wat in 1890 ontstond toen er hier zand werd afgegraven voor de stadsophoging van de wijk Het Zand - een wijk met zo'n naam heeft uiteraard zand nodig - in Den Bosch). Dan volgt een fietspad door een bos en belanden we bij het hotel De Guldenberg aan de rand van de Loonse en Drunense Duinen. Op het terras drinken we een kop cappuccino. Ook vullen we er onze waterflesjes bij. Het is warm vandaag en het water gaat er al snel doorheen.

Daarna fietsen we door het Nationaal Park, maar het fietspad gaat aanvankelijk eigenlijk meer om het gebied heen dan er door heen. We stappen even af en lopen een stuk door het bos naar een uitzichtpunt - het uitzicht wordt u aangeboden door het 'Europees Life + Nature Fonds' en de Provincie Noord-Brabant - waar je een mooi uitzicht hebt op de duinen,

Ik neem aan dat ze niet het uitzicht zelf bedoelen.

Zoek een bekend persoon

Je kan in de Duinen een rondje lopen maar dat laten we maar aan ons voorbij gaan.

We lopen terug naar onze fietsen en vervolgen weer onze route. Door bos en hei voert het fietspad ons door dit Nationaal Park.

De bloeiende hei ziet er weliswaar mooi uit, maar het is wel het zoveelste heideveld wat we tijdens onze rondje door Nederland zien. Na het  bezoek aan de Loonse en Drunense Duinen rijden we naar het noorden. Het effect daarvan is wel dat de wind (oostenwind) die we in de rug hadden, nu verandert in zijwind.

Vlak voor Waalwijk begint mijn fiets na 750 km fietsen door Nederland een piepgeluidje te maken. Het geluid komt ergens bij de achteras vandaan. Ik kan er wel mee fietsen maar het hoort niet, nou ja, ik hoor het wel. Als we in Waalwijk bij 't Galgenwiel lunchen - het kan haast geen toeval zijn dat op het moment dat mijn wiel rare geluidjes maakt we lunchen bij een uitspanning die het Galgenwiel heet - kijk ik als een professionele fietsenmaker naar mijn wiel en zie dat een remkabel bij het achterwiel een beetje vreemd gebogen zit. Ik buig hem weer recht en voilà, het geluid is verdwenen.

Als we even later in Waalwijk een fietsenwinkel zien, vraagt Marianne of ik er niet even een professional naar moet laten kijken. "Niet nodig, ik heb het al gemaakt" zeg ik. Een paar kilometer verderop begint het wiel weer af en toe te piepen. Ik kan er mee door fietsen, dus dat doe ik maar. Marianne kijkt mij zuchtend aan. 

Op een gegeven moment komen we bij de Bergsche Maas. Er ligt een pontje - het Drongelense Veer van Waalwijk naar Dongelen - te wachten maar we mogen er nog niet op. Een tweetal mannen op de pont is druk bezig met de oprijplank van de pont. Er is blijkbaar iets kapot. 

Terwijl we wachten, raken we in gesprek met een echtpaar dat ook staat te wachten. Als ik vraag wat het kost om overgezet te worden, zeggen ze dat het gratis is. De Bergsche Maas blijkt geen natuurlijk water te zijn maar is gegraven. Omdat de rivier het land van sommige boeren verdeelde in stukken die aan verschillende kanten van de rivier kwamen te liggen, eiste de gemeente dat de overvaart gratis moest zijn. Dat werd in een wet vastgelegd. Toen de veerpont in 2004 honderd jaar bestond, probeerde Rijkswaterstaat om deze bepaling afgeschaft te krijgen, maar dat kregen ze niet voor elkaar, vertelt de man. Sinds 2009 verzorgt Rijkwaterstaat niet langer de veerpontdienst maar de 'Stichting De Bergsche Maasveren'. De veerverbinding is nog steeds gratis.

Onze gesprekspartner vraagt waar we heen gaan. "Gorinchem" antwoord ik. Hij kijkt naar onze fietsen. "Op eigen kracht hè, dat is nog een best eind fietsen." Altijd goed, die bemoedigende woorden. Na een minuut of tien zijn de mannen van de pont tot grote tevredenheid van alle wachtenden er in geslaagd om de boel te repareren. Mooi, dat scheelt een flink stuk omrijden. Even later staan we aan de overkant van de Bergsche Maas.

Onze volgende geplande stop is Slot Loevestein, het kasteel dat vooral bekend is door de ontsnapping van Hugo de Groot. Erg boeiend is dit stuk fietsen niet en af en toe hebben we de wind ook tegen. Dat was niet afgesproken. Uiteindelijk, na de nodige inspanningen en veel water drinken, bereiken we Slot Loevestein.

Slot Loevestein in zicht

Voordat we het slot bekijken, koop ik eerst een welverdiend Calippo Orange ijsje. Oké, het is geen citroenijs maar het smaakt wel lekker fris. Daarna gaan we het kasteel bekijken. We zien er ook een boekenkist staan, maar het is niet de kist van Hugo de Groot.

We moeten wel lachen om de geschiedenis van deze kist. Ik citeer even een stuk van het toelichtingsbord: "Van deze stevige eikenhoutenkist wordt jarenlang gedacht dat Hugo de Groot ermee uit Slot Loevestein ontsnapte. Tot slotvoogd Ridder van Rappard in de jaren tachtig toegeeft dat hij de kist in 1971 voor zevenhonderd gulden op een rariteitenbeurs kocht. De museumwereld is bijzonder verontwaardigd over deze onthulling, met name de conservator van het Rijksmuseum, de heer B. Kist. Volgens hem kan men 'zulke geschiedvervalsing niet tolereren'. Dat de boze conservator Kist heet, dat verzin je niet. (Overigens heeft ook het Rijksmuseum lang beweerd dat een boekenkist die in hun museum stond de kist van Hugo de Groot was en ook dit blijkt niet waar te zijn.; het Museum Prinsenhof in Delft heeft ook zo'n kist. Die hebben ze in 1925 gekregen van de nazaten van Willem de Groot, de broer van Hugo. Als de kist nog zou bestaan, dan achten historici dit de meest serieuze kandidaat.)

Na het bezoek aan het slot fietsen we via Woudrichem naar Gorinchem. Om in Woudrichem te komen moeten we een heel klein stukje met een pontje. Dat kost 1,80 euro. Voor dat heel kleine stukje is dat best veel. Het lijkt een beetje op marktmisbruik; er is geen keuze, het alternatief is vele kilometers omfietsen.

Vanuit Woudrichem vaart er een pont over de Waal naar Gorinchem, maar het duurt nog minstens een half uur voordat hij hier komt. We kiezen er daarom voor om een paar kilometer te fietsen over een dijkweggetje naar de brug die verderop over de Waal richting Gorinchem ligt. Onderweg krijg ik opeens een neuronale oscillatie, ook wel bekend als brainwave.  Het remkabeltje op het stuur lijkt een beetje los te zitten. Ik draai het vast en zie hier, of beter hoor hier, het gepiep bij het achterwiel verdwijnt. Wat ben ik toch een technicus!

In Gorinchem fietsen we naar het oude centrum. Al met al hebben we er vandaag zo'n 74 km op zitten. We hebben vanochtend een kamer geboekt bij 'Hotel Goud en Zilver'. De eigenaren blijken een beetje de prins Bernhard jr. te zijn van Gorinchem. Ze bezitten er  meerdere panden in het centrum van de stad. Wij hebben een 'Standard Suite' geboekt in één van deze panden. 

Voor het eten hoeven we niet ver te lopen. We eten in een pannenkoekenhuis vlak tegenover ons hotel. Ook het pannenkoekenhuis geeft, net zoals het hotel in Den Bosch, kansarme jongeren een kans. Je wordt daarom verzocht bij het bestellen van de pannenkoek niet alleen de naam van de pannenkoek op te noemen maar ook het nummer. Als ik er een appelsap bij bestel, schrijft de jongen het langzaam maar ook heel secuur op.  

Een pannenkoek Dame Blanche; hoofdmaaltijd en dessert ineen!

Gezicht op de gracht vanaf het balkon van ons pannenkoekhuisjes

Na het eten lopen we nog even een rondje door Gorinchem. Het is een mooi oud vestigingsstadje. 

Boekhandel

We zitten nog even op een bankje bij de Waal, zo te zien een druk bevaren rivier, en keren als de zon ondergaat terug naar ons hotel.

De Waal

Naar de volgende dag: 2 september: naar Dordrecht