26 augustus: naar Dwingeloo

De kamer van ons hotel heeft net zoals de kamers naast ons een balkon. Er brandt een licht dat je niet vanuit je kamer kan aan- of uitzetten. Het wordt centraal bediend. Het heeft de hele nacht gebrand. Pas om acht uur 's morgens gaat het uit. Nu is het lichtschijnsel van die lamp niet storend - de kamer heeft heel donkere gordijnen - maar wat wel storend is dat in deze tijd van energiebesparing het hotel onnodig lampen urenlang laat branden. Hotel Karsten, foei!

Als we aan het ontbijt zitten, zien we iets grappigs gebeuren. Een stel dat al klaar is met het ontbijt en weg wil gaan, pakt van de ontbijttafel nog twee broodjes. Op dat moment komt net de dame van het ontbijtbuffet binnen en vraagt: "Broodjes voor onderweg?" "Ja" krijgt ze opgewekt als antwoord, waarop de ontbijtbuffetdame zegt: "Zullen we ze dan gelijk even afrekenen." Ik kijk naar Marianne's tas. Nee, die is niet groot genoeg. Daar kunnen we niet stiekem twee broodjes in stoppen.

Net op het moment dat we op onze kamer onze spullen pakken en nog een laatste blik op de kamer werpen om te zien of we niets vergeten zijn, gaat het brandalarm.

Dit sjouwen we elke dag allemaal mee. (Marianne moet haar toilettas nog inpakken.)

We lopen met onze spullen de trap af naar beneden waar achter de balie een man of vier druk bezig is. "Niets aan de hand, foutje" zegt een van hen. We checken uit en dan gaan we op weg naar Assen. De wind is inderdaad gedraaid zoals voorspeld. Het is nu noordenwind en met de wind in de rug - hebben we goed uitgezocht - gaan we op pad. Het eerste stuk gaat door een bos, daarna fietsen we door het boerenland.

De mais die we onderweg zien staat er wat verdroogd bij.

Als we in Assen zijn, fietsen we naar het Drents Museum. Het is even zoeken maar met hulp van Google Maps vinden we het redelijk snel. 

De ingang van het museum. Er zit nog een heel stuk onder de grond en een ander deel zit in een nabij gelegen gebouw dat ondergronds met dit gebouw is verbonden. 

In het museum is deze "topzomer" een tentoonstelling georganiseerd rondom de Nebra-schijf die het museum heeft geleend van het Landesmuseum für Vorgeschichte in Halle (Duitsland).

Topzomer!

Van de site van het museum: "De met goud ingelegde bronzen hemelschijf is in 1999 gevonden in Nebra in de Duitse deelstaat Saxen-Anhalt. De schijf dateert van circa 1750 v.Chr. en is rond 1600 v.Chr. als offer in de grond begraven. De Nebraschijf toont de eerste realistische weergave van de nachtelijke lucht. De hemel is natuurgetrouw met sterren als stralende punten afgebeeld en niet als goden of mythische dieren. De schijf diende waarschijnlijk als een soort van kalender en laat zien dat men in de bronstijd over kennis van de sterrenhemel beschikte."

Ik heb in de Volkskrant over de tentoonstelling gelezen. Het leek me leuk om die te bezoeken. Ik ben wel iemand die geïnteresseerd is in de geschiedenis van de wetenschap. Zo heb ik een keer de geschiedenis van de ontwikkeling van de eerste computer (van 20.000 jaar voor Christus tot 1837) uitgezocht. Wie hier meer over wil lezen, zie: http://www.martinvanneck.nl/de-mensen-achter-de-computer/inleiding/

Nu is de Nebraschijf niet alleen een interessant voorwerp, het is ook een mooi ding om te zien.

Het museum heeft een toelichting bij de schijf geplaatst. Zie onder. De zeven sterren in het cirkeltje vormen samen het sterrenbeeld Plejaden, een sterrenbeeld dat niet alleen al 750 jaar voor Christus wordt vermeld in de Ilias en de Odyssee van de Griekse dichter Homerus, maar dat dus 1000 jaar eerder ook al bekend was.

De Pleiaden gefotografeerd door de Hubble ruimtetelescoop. Hierop zijn geen zeven maar zo'n 3000 sterren te zien.

Ik ben waarschijnlijk de enige bezoeker van de tentoonstelling die ook de achterkant van de schijf fotografeert. Maar ja, je bent onderzoeker of niet.

De achterkant van de schijf. 

Het is sowieso een interessante tentoonstelling, niet alleen door de Nebraschijf. Zie hier twee voorbeelden van andere items uit de tentoonstelling.

De dolk en de ketting zijn allebei zo'n 3500 tot 4000 jaar oud. We bekijken ook nog even kort de veenlijken in het zaaltje er naast. Zie hier het 'Meisje van Yde', het ongeveer zestien jaar oude meisje dat zo'n 2000 jaar geleden werd gewurgd met een wollen bandje en in het veen belandde. 

CSI Assen is nog bezig met de zaak

In een andere zaal werpen we nog even kort een blik op de Vaandeldrager van Rembrandt. Dit schilderij is door de Nederlandse Staat voor het schappelijke bedrag van 175 miljoen euro gekocht van de Franse bankiersfamilie Rothschild. Het is momenteel op tournee door Nederland en maakt een rondje door de provinciën. Eerder was het te zien in musea in Leeuwarden, Utrecht en Alkmaar.

Eerlijk gezegd vind ik dit zelfportret van Rembrandt waarin hij zich heeft afgebeeld als een vaandeldrager meer pompeus dan mooi. Erg druk is het er niet. Het is bepaald niet zo dat de mensen er voor in de rij staan. Dat geeft mij de gelegenheid om mijn serie 'Op de foto met de schilder' weer eens met een foto uit te breiden. Zie hier de nieuwste aanwinst: Rembrandt en Marianne.

Wie van deze twee is volgens u 175 miljoen waard?

 Uit dezelfde serie: Picasso en ik.

Dan is het tijd om Assen te verlaten. We hebben een hotel geboekt in Dwingeloo, maar daar fietsen we met een omweg heen. Ik wil namelijk eerst nog een huis in Beilen bekijken. Daar hebben mijn ouders begin jaren vijftig een aantal jaar gewoond. Mijn beide broers zijn er geboren. Maar ook naar Beilen toe nemen we niet de kortste route. We maken een ommetje door de bossen en heidevelden rondom het dorp. Onderweg komen we langs het TT-circuit van Assen. 

Bord bij het circuit

Voor wat dat 'Bikes before guys' betreft, mijn moeder was niet zo fan van die bikes. In de tijd dat mijn ouders in Beilen woonden, ging mijn vader elk jaar kijken bij de TT, maar mijn moeder is slechts één keer mee geweest. Op mijn eigen site heb ik in 2016 een keer geschreven waarom mijn moeder maar één keertje is gaan kijken. Ik zal dat stuk even hier voor u citeren, hoeft u het niet op te zoeken; is wel zo makkelijk voor u. Van mijn site d.d. 28 juni 2016:

"Afgelopen zondag was de TT (dat staat voor ‘Tourist Trophy’; wist u dat?) van Assen op tv. In de stortregen reden de coureurs hun rondjes totdat de wedstrijd vanwege de hevige regenval werd gestaakt. Motorsport heeft mij nooit zo geboeid. Mijn vader vond het wel leuk om te zien. Toen mijn ouders begin jaren vijftig in Beilen in Drenthe woonden – mijn vader was daar leraar op een middelbare school –  ging hij elk jaar naar de TT kijken. Mijn moeder is één keer mee geweest. Ze kreeg van mijn vader een blaadje en een pen in haar handen gedrukt en als de coureurs voorbij reden, dan riep hij de nummers op en moest mijn moeder deze op schrijven.

“5, 21, 17, 46” brulde mijn vader en mijn moeder schreef braaf de nummers op. (foto genomen tijden de TT van Assen in 1953; Fotograaf Henk Blansjaar)

Het duurde vervolgens een tijdje voordat de coureurs weer langs kwamen, want in die tijd was het TT-circuit nog 16,5 km lang. Een rondje later was vaak de volgorde weer anders.

“3 ligt nu voorop; nee, nummer 4. Heb je dat?” riep mijn vader en mijn moeder noteerde weer ijverig de cijfers. (Fotograaf Joop van Bilsen)

Door vervolgens de nummers te vergelijken, kon mijn vader het verloop van de race een beetje volgen. Mijn moeder vond er niks aan. “Dat was eens maar nooit weer” zo vertelde ze later. “Ik heb haast niks van de race gezien. Terwijl je vader stond te kijken, was ik de hele tijd bezig met het opschrijven van nummers. Dat mocht hij het jaar er op mooi zelf doen. Ik ben nooit meer mee geweest.”

Enfin, we laten het TT-terrein voor wat het is en fietsen verder richting Beilen. Het eerste stuk is niet zo boeiend, maar als we de A28 over zijn wordt het mooier. Aan de rand van een bos lunchen we. Nee, niet met uit het hotel meegenomen broodjes maar met bolletjes die we nog hadden. 

 Even verderop komen we bij een heideveld.

In de verte zien we de lucht betrekken en als we vlak bij Beilen zijn, voelen we de eerste druppels vallen. We doen onze jassen aan en als het ophoudt met zachtjes regenen en het hard gaat regenen, dan sprinten we in volle vaart naar wat bosjes waar we kunnen schuilen. 

We zijn niet de enigen die er schuilen. Een krasse zeventiger met een E-bike staat er ook. We raken in gesprek. Hij vraagt of we over de hei zijn gefietst - ja-  en of we de koeien hebben gezien. Heel in de verte zeggen we. Of we wisten dat ze hier koeien op de hei laten grazen om het gras weg te krijgen. Nee, dat ze daar ook koeien voor gebruikten wisten we niet, Van schapen weten we het wel. Voor koeien moet je uitkijken zegt hij. Je moet niet te dicht bij hun in de buurt komen, want dan kan je een trap krijgen. En niet één trap maar twee trappen. Koeien trappen altijd twee keer, paarden maar één keer zegt hij. Kijk, dat wist ik niet. Een leerzame ontmoeting, zo steek je nog wat op.

Het begint op te klaren

Al snel houdt het op met regenen en kunnen we verder. Spoiler alert: deze vijf minuten regen is de enige regen die we tijdens onze rondreis van twee weken zullen meemaken. Voor de rest hebben we deze hele vakantie telkens prachtig zonnig weer gehad.

Als we in Beilen aankomen, fietsen we nog niet direct naar het huis van mijn ouders, maar gaan we eerst in het centrum van mooi Beilen op zoek naar een terrasje voor een kopje thee. Dat hebben we wel verdiend. Een terrasje vinden valt echter niet mee. Er is markt en mede daardoor rijden we nogal wat heen en weer voordat we wat vinden.

Heen en weer rijden in Beilen

Na de thee fietsen we naar het oude huis van mijn ouders. Ik heb het adres van mijn broer gekregen. Als we er aankomen, zien we er een grote bloemenzee. Niet als eerbetoon voor het huis van mijn ouders maar op de plek van het huis. Het is weg en op de plek waar het stond, bloeien nu allerlei planten. Dat geldt niet alleen voor het huis van mijn ouders maar ook voor alle huizen er naast.

"Waar eens mijn wiegje stond .. "  Oké, dat geldt niet voor mij, maar wel voor mijn broers.

Nader onderzoek op Google leert me dat de woningbouwvereniging die deze huizen bezat, ze in het voorjaar heeft gesloopt. Ze waren niet meer van deze tijd. Er worden nieuwe huizen gebouwd. Gelukkig is Street View van Google niet up-to-date en daar staat nog een foto van het huis zoals het er in 2010 uitzag. Het huis van mijn ouders is het rechterdeel van deze twee-onder-één kap woning.

In het rechterdeel van dit huis woonden mijn ouders en mijn twee broertjes begin jaren vijftig.

Van Beilen is het via het Nationaal Park Dwingelderveld nog zo'n twintig kilometer fietsen naar Dwingeloo. Het is bewolkt maar wel droog. Op een heideveld zien we koeien grazen. Die moet je niet storen want anders kan je twee trappen krijgen!

Grazende koeien op de hei.

Tegen een uur of zes bereiken we ons hotel - Hotel Wesseling - in Dwingeloo. We eten in het hotel.

Vegetarische maaltijd. Het is even zoeken naar de overige groenten maar die zitten verstopt onder de aubergine

Dit is niet de route die we vandaag hebben afgelegd maar de soep.

Dit is wel de route. 

Bij elkaar hebben we vandaag 64 km gefietst met een gemiddelde snelheid van 12,6 km per uur. Dat is niet snel maar wel sneller dan gisteren. Training hè (en wind mee).

 

Naar de volgende dag: 27 augustus naar Wanneperveen