23 augustus: naar Terherne

We ontbijten in het hotel. Bij het inchecken was gevraagd hoeveel en wat voor een soort broodjes we bij het ontbijt wilden en of we er ook een hard of zacht gekookt eitje bij wilden. Niet dat we daarmee ons ontbijt al bij voorbaat vast legden, want je mocht gerust afwijken van je "bestelling". Het was bedoeld om het restaurant een idee te geven wat ze ongeveer moesten inkopen. Dat afwijken geldt blijkbaar beide kanten op, want Marianne, die een voorkeur had aangegeven voor een zacht gekookt eitje, treft alleen maar hard gekookte eitjes aan. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat iemand die eerder bij het ontbijt was er met haar zacht gekookte eitje vandoor is. Enfin, ondanks het ontbreken van het zachtgekookte eitje- "Bepaalde dingen missen die je wilt, is een onmisbaar deel van geluk." aldus Bertrand Russell - is het verder een prima ontbijt.

Even later staan we met onze fietsen bij de haven. Ter plekke kan je geen kaartjes kopen. Dat kan je alleen online doen of bij het VVV-kantoor wat zich vlakbij bevindt. Wij hebben het online gedaan. Een bemanningslid pakt onze fietsen en zet ze op het achterdek bij de andere fietsen.

Op de veerpont bevindt zich een Steen van Rosetta

Even later varen we over één van de zeven zeeën. Oké, dat niet; wel over het IJsselmeer. (Even tussen haakjes, weet u welke zeeën de zeven zeeën vormen? Vast niet, tegenwoordig worden de Noordelijke Stille Oceaan, de Zuidelijke Stille Oceaan, de Noordelijke Atlantische Oceaan, de Zuidelijke Atlantische Oceaan, de Indische Oceaan, de Zuidelijke Oceaan en de Noordelijke IJszee als de zeven zeeën gezien; wie de zeven zeeën heeft bevaren, is dus overal geweest. Zo ziet u maar; van een blog als dit kunt u nog wat opsteken.)

Maar 'back on topic', we kiezen een plekje op het bovenste achterdek. Ik zie er maar één zichtbare reddingsboei. Voor de zekerheid ga ik daar dus naast zitten. Je weet tenslotte maar nooit. 

Maar het is een rustige overtocht. We kijken met een cappuccino in de hand hoe we Enkhuizen achter ons laten.

Ik heb in Enkhuizen mijn Strava-app al vast aangezet zodat deze kilometers op het water ook als fietskilometers meetellen, maar niet alleen dat, ze verhogen ook nog eens de gemiddelde snelheid denk ik, maar - spoiler alert - dat valt tegen: van 12,4 km zoals gisteren en eergisteren naar slechts 12,6 km per uur vandaag. 

Na zo'n tachtig minuten bereiken we Stavoren. 

Stavoren

Als we weer op de vaste wal staan, zoeken we tevergeefs naar een knooppuntenbord. Marianne heeft van zwager Roel een mooie knooppuntenroute doorgekregen van Stavoren naar hun huisje in Terherne waar wij de komende twee nachten zullen verblijven, maar dan moeten we wel eerst de knooppunten vinden. Ook bij het naast gelegen station zien we niet zo'n bord. Jeetje, je hoeft toch geen hersenchirurg te zijn om te bedenken dat zo'n bord hier handig zou zijn voor fietsers die net met de boot aankomen. Of het bord ontbreekt of het staat goed verstopt. 

Geen knooppuntenbord in de haven bij Stavoren, wel dit ding.

We fietsen het dorp in  - of is Stavoren een stad? -  maar zien dan al snel dat dit niet de goede richting is. Terug naar de haven en dan de andere kant op - het dorp uit -  maar als we eindelijk ergens een knooppuntenbord tegen komen, zien we dat we bij het verkeerde knooppunt staan.

U STAAT HIER. Knooppunt 60? Daar willen we helemaal niet staan, wel bij knooppunt 97

We hebben hierdoor een mooi stuk langs de kust gemist. Dat vraagt om een brief op hoge poten naar de hoogste baas van de knooppuntenorganisatie! Enfin, nu we weten waar we zijn, zien we hoe we verder moeten fietsen en onder andere via Koudum en It Heidenskip - ja, ja, we zijn in Friesland -  fietsen we richting Gaastmeer.

Iets  voor Gaastmeer moeten we een pontje nemen: pontje 'It Oerset'. Vlak voordat we bij het pontje aankomen, worden we op het laatste moment haastig voorbij gereden door twee dames, die ons ook nog eens even behoorlijk snijden. Ze zijn zeker bang dat het pontje al bijna vol is en dat wij dan de laatste plaatsen zouden innemen en dat zij dan even zouden moeten wachten. Er is echter plaats genoeg.

Een dame die al bij het pontje staat te wachten is zo enthousiast over het vooruitzicht dat ze een stukje kan varen, dat ze zich op de pont laat fotograferen. Verbaasd kijkt ze even later -  "zijn we er nu al?" -als we binnen een minuut aan de overkant staan. Ze had vermoedelijk gedacht dat ze een heel eind zou varen, maar als de boot dwars had gelegen, dan hadden we helemaal niet hoeven te varen maar hadden we zo over kunnen oversteken. Oké, dat is iets overdreven.

Pontje 'It Oerset'

Omdat wij als laatste aan boord zijn gekomen, kunnen wij er als eerste af. Het pad van het pontje naar het fietspad verderop is zo smal dat niemand elkaar daar kan inhalen. De twee ongeduldige dames zitten achter ons en ik moet eerlijk toegeven dat ik opzettelijk nog wat langzamer fiets dan dat ik normaal al doe. 

Aangekomen in Gaastmeer is het tijd voor de lunch.

Als u goed kijkt, dan kunt u uw verslaggever op het terras de menukaart zien bestuderen. Voor het geval u hem niet direct herkent, het is die knappe man.

Het is vandaag zo'n 25 graden en de zon schijnt op onze bolletjes. Dat betekent volop insmeren met zonnebrandolie. Een pet of hoed tegen de zon in je ogen zou wel handig zijn. Nu heeft Marianne een hoed daarvoor, maar die ligt thuis op de kapstok. Geen handige plek als je ergens in Nederland aan het fietsen bent. Tegenover het restaurant zit een soort buurtsuper en ze verkopen petten. Marianne gaat er naar toe en even later komt ze naar buiten met een pet waarop 'Skipper' staat. Ze verkopen ook petten met de tekst 'Crew'. Of dat iets voor mij is? Nu draag ik nooit een hoed of een pet en ik ga zeker niet met een pet met de tekst 'Crew' rondlopen als Marianne een pet draagt met de tekst 'Skipper'!

We gaan verder. Marianne met pet en ik zonder. Via Idzega, IJlst en Sneek fietsen we naar Terherne.

De Skipper vlak bij Idzega

 

Klein behuisd in Idzega. Ik zal niet verbaasd zijn als Idzega het kleinste dorp van Nederland is

In IJlst hebben ze waarschuwingsborden om te waarschuwen voor overstekende serveersters.

We laten het geld rollen hier. In IJlst koop ik namelijk een ijsje en in Sneek kopen we bij een Albert Heijn alvast een half brood voor morgenochtend. We raken daar even later van de knooppuntenroute af. Als we op een gegeven moment de enige fietsers in een drukke winkelstraat vol wandelend publiek zijn, heb ik het vermoeden dat we wel eens verkeerd gereden kunnen zijn. Waarschijnlijk een bordje gemist of het ontbreekt. Het staat er in Sneek in ieder geval niet allemaal even duidelijk aangegeven, Enfin, Google Maps en de onlineversie van de knooppuntenroute brengen ons weer op het goede pad en we vervolgen onze weg naar Terherne

Het dorp ligt aan de rand van het Sneeker Meer (Snitser Mar voor de Friese lezers). Bij Terherne heet de uitloper het Terhornstermeer. Door een pontje over het meer kunnen we zo'n tien kilometer afsnijden en wie ben ik om daar nee tegen te zeggen. De tocht over het meer duurt zo'n tien minuten. Als je pech hebt en het pontje is net weg, dan moet je een klein halfuurtje wachten. 

De pont is niet te zien. Wel staat er een bak met gekleurde stokken. Er staat een bord bij dat je een stok moet pakken - "Voor iedereen in uw gezelschap één!" Dit om te voorkomen dat als er niet genoeg plek op de pont is, je discussies krijgt van '"Ja maar wij waren eerder." "Nee hoor, wij stonden daar al te wachten." Er staan nog voldoende stokken in de bak. Wij pakken er twee en kijken bij het naast gelegen Eetcafé 't Sluske of ze Calippo Citroen ijsjes hebben. Dat hebben ze niet, wel Calippo Orange. Daar behelpen we ons dan maar mee. Spoiler Alert: nergens zie ik tijdens onze vakantie ergens Calippo Citroen ijs. OLA, wat is hier aan de hand?

Even later komt de pont aangevaren. Er staan best veel fietsers op. "Mensen stap niet meer in, de boot is vol. Ik zeg de boot is vol." zou drs. P. zingen. Aan onze kant is het echter niet zo druk. Slechts twee andere fietsers willen ook mee. 

"De oever waar we niet zijn noemen wij de overkant. Die wordt dan deze kant zodra we daar zijn aangeland. En dit heet dan de overkant, onthoud dat dus goed. Want dat is van belang voor als u oversteken moet" - Drs. P.

Als we bij de overkant zijn, wat volgens drs. P. op dat moment dus de deze kant is geworden, zien we dat het er daar wel druk is. In de doos met stokken staat nog maar één stok. Er komen net twee fietsers aangereden. Zo te zien een stelletje. Ik ben benieuwd of deze Romeo en Julia zich hier laten scheiden - wel zo efficiënt - of dat ze samen op de volgende pont wachten. Maar we wachten hun beslissing niet af en fietsen verder. 

Even later komen we bij het huisje van zwager Roel en Marianne's zus Elizabeth aan. Mijn Strava-app zegt dat we vandaag 73,2 km hebben "gefietst" maar de kilometerteller op Marianne haar fiets die alleen de daadwerkelijk gefietste kilometers telt, komt niet verder dan 50,1 km. 

Het bedienend personeel van het huis is niet aanwezig, dus als we ons geïnstalleerd hebben, fietsen we naar het dorp om in de plaatselijke buurtsuper spullen voor het ontbijt voor morgenochtend te kopen. Even aarzelen we of we ook spullen voor het avondeten moeten kopen, maar gelukkig kunnen we die neiging onderdrukken en gaan we uit eten bij Eetcafé Portunus. 

Zo heb je een opgeruimd huis, zo heb je ons in huis.

Terug in het huisje dreigt er even een kleine ramp. Ik krijg de tv niet aan de praat, maar nadat Marianne  met haar zus heeft gebeld - je moet aan de zijkant van de tv een knopje indrukken - lukt het wel. Gelukkig maar.

Het leven heeft weer zin.

We verblijven hier twee dagen. Morgen kunnen we het rustig aan doen. Het huisje is mooi gelegen. Het ligt aan het water. Het heeft ook een eigen aanlegsteiger. 

Uitzicht vanuit de tuin.

Minpuntje is wel het vogelhuisje. Dat is geschilderd in de kleuren van Cambuur. De zwager is fan van de verkeerde club. Gelukkig kan ik hier iets aan doen.

 Naar de volgende dag: 24 augustus: rondje Terherne